APEL NA XVII DZIEŃ MODLITWY I POMOCY MATERIALNEJ KOŚCIOŁOWI NA WSCHODZIE – 4 grudnia 2016 II Niedziela Adwentu
Umiłowani Bracia i Siostry!
Czas adwentu to czas wyjątkowo nam bliski z racji na szczególne treści religijne jak i ze względu na bogactwo tradycji z tym okresem związanych. Być może ten klimat duchowy i kulturowy sprawił, że Konferencja Episkopatu Polski wybrała Drugą Niedzielę Adwentu, jako ten dzień, w którym jesteśmy zaproszeni do wyrażenia naszej pamięci oraz okazania życzliwości dla wszystkich naszych sióstr i braci, żyjących na Wschodzie, a bliskich nam z racji historycznych i licznych wspólnych doświadczeń. Wielu z nas pozostawiło tam swoje rodziny. A jeszcze więcej jest takich, którzy wspominają swoich bliskich zmarłych i ich groby, często już bezimienne, rozsiane na Wileńszczyźnie, Polesiu, na Wołyniu i Podolu, bezkresnej Syberii czy na stepach Kazachstanu. Przy tym pamiętamy dobrze, na jakie trudności byli narażeni wszyscy nasi bracia i siostry wierzący w Chrystusa i to przez całe dziesięciolecia. Jak wiele zamknięto świątyń! Jak wielu kapłanów przeszło przez Syberię! Jak wielu świeckich spotykały kary za to, że starali się praktykować swoją wiarę!
Dziękujemy Panu Bogu za to, że to już przeszłość. W tej niezwykłej historii odradzania sie Kościoła Katolickiego za Wschodnią granicą, od wielu lat uczestniczy Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie przy Konferencji Episkopatu Polski i każdy kto duchowo czy materialnie to wielkie dzieło wspiera.
Dobiega końca rok szczególny, pełen wyjątkowych wydarzeń. Już od minionej jesieni przeżywamy Jubileuszowy Rok Miłosierdzia zainicjowany przez Papieża Franciszka, pamiętając o tym że to św. Jan Paweł II ogłosił Niedzielę Miłosierdzia i wyniósł na ołtarze św. Siostrę Faustynę, zwaną Sekretarką Bożego Miłosierdzia. W kwietniu świętowaliśmy 1050 – lecie przyjęcia Chrztu św. przez Księcia Mieszka. Centralne uroczystości, przeżywane w Gnieźnie i Poznaniu, u udziałem Episkopatu, Prezydenta Rzeczypospolitej, Rządu, Parlamentu i wiernych, uświadomiły nam na nowo, jak wiele nasza Ojczyzna zawdzięcza tym fundamentom mającym swe korzenie w Ewangelii.
W lipcu, młodzi ze Wschodu i Zachodu, uczestniczyli w Kongresie Młodzieży Polonijnej a potem w wyjatkowym święcie, jakim były Światowe Dni Młodzieży. Radowały nas słowa Papieża Franciszka, pełne miłości i zatroskania o każdą dziewczynę i każdego chłopaka. Dzięki pomocy wielu organizacji, dzięki akcji „Bilet dla Brata” i przy udziale naszego Zespołu, wielu młodym ludziom ze Wschodu udało się uczestniczyć w tym szczególnym spotkaniu.
Trzeba jeszcze wspomnieć o wrześniowej beatyfikacji ks. Władysława Bukowińskiego, niestrudzonego „Apostoła Kazachstanu”. W jego osobie Kościół uczcił też wszystkich, którzy doświadczyli tragedii zsyłki i sowieckich łagrów.
Wszystkie te przeżycia, pragniemy przypomnieć z racji II Niedzieli Adwentu, podczas której będziemy przeżywali Dzień Modlitwy i Pomocy Materialnej Kościołowi na Wschodzie. Serdecznie zapraszamy Polaków w kraju i poza jego granicami do solidarności w przeżywaniu tego dnia: modlitwy, wsparcia i wdzięczności.
Drodzy Bracia i Siostry. Każda bezinteresowna pomoc powróci do nas zgodnie ze słowami: „Dawajcie a będzie wam dane; miarą dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrze wasze” (Łk 6, 38). Otrzymamy tysiąckroć więcej i to w tym życiu.
W imieniu wszystkich, Pasterzy, kapłanów, sióstr zakonnych i osób obdarowanych na Wschodzie, którzy dzięki naszej wrażliwości na ich potrzeby, dzięki naszej hojności, będą mogli radośniej i ufniej przeżywać nie tylko święta Bożego Narodzenia, ale z większym spokojem patrzeć w przyszłość, składamy serdeczne podziękowanie i zapewnienie, że wierni tworzący Kościół Katolicki na Wschodzie, gorliwie modlą się za ofiarodawców w duchu wdzięczności za przekazane ofiary. Przeżywany w Polsce i na placówkach polonijnych „Dzień modlitwy i pomocy materialnej Kościołowi na Wschodzie” tam, za wschodnią granicą, jest dniem wdzięczności za tych, którzy pomagają duchowo i materialnie.
Błogosławionych Świąt Bożego Narodzenia i Szczęśliwego Nowego Roku!
+ Antoni P. Dydycz
Ks. Leszek Kryża SChr
Dyrektor Biura Zespołu Przewodniczący Zespołu Pomocy
Kościołowi na Wschodzie
Kościół na wschodzie
Używamy tu określenia „Wschód” w specyficznym znaczeniu. Chodzi bowiem o kraje położone na wschód i południowy wschód od Polski w Europie i w Azji. Przede wszystkim o obszary ZSRR i dawnych krajów tzw. demokracji ludowej, z wyłączeniem Chin. Zespół Pomocy Kościelnej dla Katolików na Wschodzie (dalej – Zespół) powołany przez Konferencję Episkopatu Polski w roku 1989 ma na celu organizowanie i niesienie pomocy duchowej i materialnej katolikom na Wschodzie. Pomoc Kościołowi na Wschodzie płynąca z Polski jest wyrazem chrześcijańskiego braterstwa.
Sytuacja Kościoła katolickiego w krajach Europy Wschodniej.
Począwszy od rewolucji październikowej roku 1917 kraj religijny od tysiąca lat jakim była Rosja zamieniono na pustynię duchową. Niszczono świątynie, księgi liturgiczne, wymordowano kapłanów, zlikwidowano życie monastyczne i zakonne. Starano się usuwać wszelkie blady kultu religijnego. Ze świadomości dzieci, młodzieży i dorosłych przez minione siedemdziesiąt lat chciano zatrzeć ślady obecności wszechmocnego Boga. Zaledwie kilku księży katolickich pracowało oficjalnie na tym rozległym terytorium od granicy białoruskiej aż do dalekiego Władywostoku. Dwudziesty wiek w Rosji był czasem kształtowania społeczeństwa totalitarnego. Prawo państwowe minionego okresu przyznawało obywatelom wolność wyznania, lecz zabraniało prowadzenia jakiejkolwiek odważnej działalności religijnej. Często religię traktowano za zło, a jej wyznawanie za przestępstwo. Jednakże wielu ludzi zesłanych na Syberię i do Kazachstanu zachowało wiarę w Boga i nadzieję „wbrew nadziei”. System ateistyczny chciał pozbawić ludzi ich religii, jednakże nie był w stanie zniszczyć w ich sercu tęsknoty za Bogiem. Można powiedzieć, że Kościół katolicki tego minionego okresu był Kościołem męczenników, gdzie wiara zachowała się w rodzinach, a zwłaszcza w sercach osób najstarszych.
Po roku 1989, w miejsce jednego imperium powstało wiele wspólnot państwowych, niezależnych (jak kraje nadbałtyckie), lub o różnym stopniu zależności od Federacji Rosyjskiej. W każdym z tych krajów byłego Związku Radzieckiego sytuacja Kościoła katolickiego jest przynajmniej trochę odmienna, w zależności od polityki władz, wielkości społeczności katolickiej oraz od relacji z innymi społecznościami religijnymi oraz chrześcijańskimi. Po roku 1989, nastąpił fenomen odradzania się Kościoła katolickiego na Wschodzie. Jest to proces złożony, skomplikowany i długofalowy. W pierwszej jego fazie wystąpiło niewątpliwie ożywienie religijne i zainteresowanie na nowo życiem chrześcijańskim. Jednakże narzucana laicyzacja i ateizacja życia odcisnęła się mocno na życiu osób i społeczeństw. Równocześnie kontakt z tzw. kulturą masową Zachodu przyczynił się do upowszechniania wielu niechrześcijańskich postaw i zachowań.
Pierwszymi istotnymi faktami wskazującymi zmianę na lepsze jest to, że w dniu 13. kwietnia 1991 roku została ustanowiona struktura Kościoła katolickiego w Rosji Radzieckiej. Ofiarna praca nowo mianowanych administratorów i pasterzy diecezji, a także duszpasterska praca kapłanów diecezjalnych i zakonnych oraz sióstr zakonnych i świeckich wolontariuszy sprawiła, że z ruin zaczęły powstawać świątynie. Dzieci, młodzież maj± szansę uczęszczania na katechizację przy kościele po niedzielnych Mszach świętych. Ludziom starszym i rodzicom głosi się Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie jedynym Zbawicielu każdego człowieka.
Konkretnym przejawem żywotności Kościoła katolickiego było poświęcenie katedry pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Moskwie w dniu 12. grudnia 1999 roku, jak również poświęcenie katedry w Irkucku na Syberii u księdza biskupa Jerzego Mazura.
W społeczeństwie postsowieckim zaczęto dostrzegać żywą wiarę w Chrystusa ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Zaczęto doceniać również ofiarną pracę kapłanów, sióstr zakonnych i osób świeckich w powstałych parafiach, ich bezinteresowną miłość do Boga oraz otwartość i serdeczność wobec zaniedbanych duchowo i moralnie. Doceniono zwłaszcza ich posługę charytatywną. Natomiast pracujący w Kościele katolickim na Wschodzie Pasterze i kapłani, bracia i siostry zakonne dostrzegli coraz wyraźniejszy szacunek dla Dekalogu i wartości ogólnoludzkich. Wierni zaczęli stawać się coraz bardziej odpowiedzialnymi i posłusznymi głoszonej im Ewangelii. Zaczęli z szacunkiem odnosić się do życia poczętego oraz życia rodzinnego.